- 03 Мамыр 2018
ҚАРАҚОҒАДАҒЫ ҚЫЗУ ТІРЛІК
“Ауылдың жақсылығы жолынан білінер” демекші, Мағжан Жұмабаев ауданына қарасты Қарақоға ауылының тыныс-тіршілігі кіре берісінен-ақ аңғарылып тұрғандай. Ауылға таңғы сағат тоғыз шамасында келдік. Әдетте жұмысқа асыққан халықтың қарасын қаладан ғана көретін біздер үшін бұл күтпеген көрініс болды. Мұнда кәдімгідей қайнаған қызу тірлік.
- 28 Сәуір 2018
ӨНЕГЕЛІ ШАҢЫРАҚ
Хинизовтар отбасындағы соңғы күндер тынымсыз өтті. Мерибан Зейналабитқызы жұмыстан қолы қалт етсе, қыздарының концерттік нөмірлерін пысықтап, сахналық киімдерін тікті. Он жасар Мәриям мен жетідегі Самира “Түрік мәдениеті” қоғамдық бірлестігі Петропавл балалар үйінде ұйымдастырылған мерекеде өнер көрсетті. Содан кейін 1 мамырға арналған шараларға дайындықтары басталды.
- 28 Сәуір 2018
БОЛАШАҒЫМЫЗ ЖАРҚЫН
Бүгінгі таңда елімізде 130-дан астам этнос өкілдерінің бірлігі мен тірлігі жарасып, тату-тәтті өмір сүріп жатыр. Барлық этнос өкілдерінің өз тілін, діні мен мәдениетін сақтап қалулары үшін жағдай жасалуда. Осы орайда, өңірімізде жемісті еңбек етіп, облыс орталығында өз тұтынушыларынан жоғары баға алып отырған жеке кәсіпкер Шамсулло Хайбуллоевты атап айтуға болады.
- 28 Сәуір 2018
ЖҮРЕК ҚАЛАУЫ
Жеңіс күні мерекелік концерт өткізіп, шеру ұйымдастыру дәстүрі бұрыннан қалыптасқан. Бұл күн жақындаған сайын осыдан шамамен 20 жылдай бұрын болған бір оқиға ойға оралады. Мен ол кезде құқық қорғау органдарында қызмет еттім. Өзімнің де аталарым соғыста қаза тапқан, анам да офицер болатын. Жұмыстан шығып, үйге келгенімде, подъездің алдында мұңайып, жалғыз өзі отырған қарияға көзім түсті. Жанына барып, мереке күні жабырқауының себебін сұрадым. Ол маған аяғы ауыратынын, сол себепті мерекелік шеруге бара алмағанын айтты. Бұл уақытқа дейін шеру аяқталып та қалған болатын. Қарияға мерекелік көңіл-күй сыйламақ болып, үйден қажетті азық-түліктерді шығарып, аулаға дастарқан жайдым. Басқа да көршілеріміз, ардагерлер мен қариялар, тыл еңбеккерлері жиналып, соғыс жылдарындағы әндерді шырқап, өз арамызда мерекені атап өттік. Міне, дәл осы оқиғадан кейін мен әрқашан шама-шарқымша мұқтаж жандарға көмектесуге бел будым. Біреуге қол ұшын созып, қайырымдылық жасау үшін көп ақшаң болуы міндетті емес екенін де түсіндім.
- 28 Сәуір 2018
ҰЛТТАР ДОСТЫҒЫНЫҢ ҰЯСЫ
Әміршіл-әкімшіл жүйенің озбырлығы салдарынан туған жерден еріксіз көшуге мәжбүр болып, Тайынша ауданын паналаған поляк және неміс ұлтының өкілдері үшін бұл өлке – екінші Отаны іспетті. Сол сұрқия саясат 1936 жылы Украинада алаңсыз күн кешіп жатқан Станислава Мажиновскаяның отбасына да дүрбелең ала келеді. Қиын сәттерді еске алған сайын Ясная Поляна ауылының тұрғыны қазақ жеріне, халқына деген шексіз ризашылығын айтып отырады. “Мен ата-анамды жер аудартып жіберген соң, үш жылдан кейін дүниеге келіппін. Оларды осында әкелгенде мұнда тек иен дала мен жалғыз құдық болған екен. Өмір сүрудің өзі қорқынышты еді. Қазақтар туған бауырындай қарсы алып, көп көмектесіпті. Ата-анам баспаналарын қалай жылтуды білмей дал болғанда, қамыс, қурай жинап берген бауырмал халықтың нәрестелі болған отбасыларға отынына дейін әкеліп, жағдайларын жасауға қолғабыс еткендерін қарттарымыз жиі естеріне алып отыратын”, – дейді Станислава Мажиновская өткен өмірін ой елегінен өткізіп.