Жақында “Facebook” әлеуметтік желісінде қоқыс жәшігінің жанынан табылған бесіктің суреті жарияланды. Осы жайт өзгелермен бірге менің де жүрегімді сыздатып, қолыма қалам алуыма түрткі болды.
Халқымыз жау шапса да, шаңырағы мен бесігін далаға тастамаған халық еді ғой. Әлгі сурет көпке дейін көз алдымнан кетпей қойды. Бесік әуелден қастерлі бұйым саналып, бала жатпағанның өзінде үйдің төрінде тұрды емес пе? Әжелеріміз бен аналарымыз оны шатырға шығарып, құрғақ желге кептіріп, аялап, атадан балаға мирас қылып сақтап келді. “Бұл бесікте атаң жатқан” деп, немересін бөлеп, құнды зат ретінде қадірледі.
Бала кезіміздегі мына бір оқиға есімде қалыпты. Бірде көршіміз араққа сылқия тойып алып, баласының бесігін теуіп қиратты. Кейін әлгі отбасы бір баладан соң сәби сүйе алмай қатты қиналған екен. Сонда үлкендер бесіктің киесі ұрды деп топшылаушы еді. Ал осы күнгі болып жатқан жайт, тіпті, ақылға қонымсыз. Бесігін қадірлемей, қоқысқа лақтыру деген бұрын-соңды құлақ естіп, көз көрмеген сорақылық қой. Жастардың көбі сәби жатқан бесікті керек қылмаудың арты жамандыққа ұрындыратынын білмейді. Ата-аналары өз балаларына бұрыннан қалыптасқан әдет-ғұрыптарымызды, наным-сенімдерімізді үнемі айтып отыруы керек. Ата-әже, ағайын-туыс, ата-ана болып, өз ұрпағымызды бұрынғы қазақ салты мен дәстүрі бойынша тәрбиелесек, біз өркениеттің артында қалмаймыз. Бүгінгінің адамдары осыны есте сақтаса екен…
Ғайни ОМАРОВА,
зейнеткер.