Отбасы мүшелеріне ақылын айтып, тәлімді тәрбиесін беріп, немере-шөберелерінің ортасында марқайып отырған ата-әжелерімізді көрудің өзі – бір ғанибет. Жастары егде тартқан шақта қанаттыға қақтырмай, тұмсықтыға шоқыттырмай өсіріп, жетілдірген ұл-қыздары қас-қабағына қарап жатса, еңбектерінің ақталғаны емес пе? Қарияларымыздың “Жасымда бейнет бер, қартайғанда зейнет бер”, – деп тілеуінің бір мәні осында болар.
Алайда, мәпелеп өсірген балаларынан жылылық пен қайырым көрудің орнына төрт қабырғада жалғызсырап қалған қарттарды кездестіргенде, бір татым мейірімділікке балаша қуанатын жандар бұлайша қорлық көруге лайық па еді деген ойға берілесің. Өзімен-өзі қалған қарияларға қол ұшын созып, жан серігіне айнала білген әлеуметтік қызметкерлер оларға ұлдың орнына – ұл, қыздың орнына қыз болып отыр.
…Күлмайра Хамитқызы бүгін ұйқысынан әдеттегіден ерте оянды. Сондағы ойы – ауыл шетінде тұратын Ольга есімді әжейге ертерек жету. 96 жастағы қария бірнеше жылдан бері жалғыз тұрады. Ол өмір бойы құрылыс саласында есепші болып, қос перзентінің жарқын болашағы жолында аянбай тер төккен. Балалары отбасын құрған соң Ресейге көшуді жөн көріпті. Ананың жүрегі мейірімге толы ғой, шіркін! Ұлы мен қызын бір сәтке де есінен шығарған емес. “Құлындарым аман болса екен. Жұмыстары алға жүріп, еш қиындық көрмесе игі” деп таң атырып, кеш батыратын қарияның денсаулығы соңғы кезде сыр бере бастаған. Күлмайра шатыры қисайып, қабырғалары жерге кіре бастаған үйге қарай асыға жөнелді.
Алты жылдан бері Мамлют қаласында жалғыз қалған, асыраушысынан айырылған зейнеткерлерге қызмет көрсететін Күлмайра Есімованың әр күні қарбаласқа толы. Облыс орталығымен салыстырғанда шағын қалаларда әлеуметтік қызметкер болып жұмыс істеудің қиыншылықтары көп. Нәзік жан азық-түлік пен дәрі-дәрмекті сатып алу, жеткізу, үй жинау, тамақ пісіру, су мен отын кіргізу, ауруханаға жатуға жәрдемдесу, қариялардың денсаулығын бақылау – осы және өзге де міндеттерді орындауға жауапты. Бұған қоса, аудан орталығының түкпір-түкпірінде тұратын зейнеткерлерге жету үшін ол бірнеше шақырым жаяу жүреді. “Жазда велосипедпен жүрсек, қар түскенде үй аралау қиынға соғады. Көбімізде көлік жоқ. Зейнеткерлер сырқаттанып қалса, көлігі бар таныстарыма хабарласып, өтініш айтамын”, – дейді Күлмайра Хамитқызы.
Нәзік жан бұл қызметіне дейін Мамлют ауданының Ново-Украинка ауылында 30 жылға жуық ұстаздық еткен. Мектептің жабылуына байланысты сүйікті мамандығымен қоштасып, аудан орталығына көшіп келген кезде әлеуметтік қызметкер болуға ұйғарады. “Балаларға білім берумен қатар тәрбие ісін жүргізгенде, олардың өзгеге қамқорлық танытуына көп көңіл бөліп, мейірімділікке, ізгілікке баулуға тырыстым. Әлеуметтік қызметкер болудың қиындығы жоқ емес. Бірақ адамдарға қуаныш пен жылылық сыйлап, олардың алғысын арқалағанда барлық кедергілерді ұмытып, бойымды қуаныш сезімі билейді”, – дейді ол.
Шынында да, көмекті қажет ететін зейнеткерлерге қол ұшын созып, қажеттіліктерін өтеу арқылы алғыс арқалау, олардың батасын алу нағыз бақыт емес пе?! Адал еңбегі үшін әлеуметтік қызметкер облыс әкімінің Құрмет грамотасына ие болып, аудандық деңгейде де еңбегі еленген.
Күлмайра Есімова бүгінде бес қарияны қамқорлығына алған. Айтуынша, алғашқы кезде өмірдің барлық кезеңдерінен өткен қарттардың сеніміне ие болу оңай шаруа емес. Бастапқыда қамқорлығындағы жандардың жүрегіне жол табу мақсатында тәулік бойы қастарынан табылып, тіпті, үйіне қонбаған сәттері де болды. “Көп жағдайда қоғам әлеуметтік қызметкерлердің жұмысының қиын екенін түсіне қоймайды. Мысалы, біздің дәріханада немесе дүкенде кезекте тұруға уақытымыз бола бермейді. Осы сәттерде тұрғындар бізге орын беруге асықпайды. Кейде, тіпті, әлеуметтік қызметкер екенімізді растайтын құжатымызға да қарамайды”, – дейді ол.
“Артта қалған алты жылдың ішінде қуанышты сәттермен бірге көңілімді жабырқататын жайттар да болды ғой”, – дейді Күлмайра апай кезекті шақыртуға асыға аяқ басып. Күлмайра тәте самайын ақ шалған жандардың жүзінен ризашылықты аңғарғанда, бір күнінің заяға кетпегеніне қуанады. Әлеуметтік қызметкер қарияларға көмек көрсетуді қызметтік міндеті ғана емес, бірінші кезекте адамгершілік парызы деп түсінеді.
Гүлбике КУБЕНОВА,
“Soltústik Qazaqstan”.
СУРЕТТЕ: К.ЕСІМОВА.