Айжанның анасы тосап қайнатпақ болып, базардан қарақат әкелді. Келген бойда Айжан екеуі қарақатты тазалауға кірісті.
Бір кезде Айжан анасынан:
– Мұны неге “қарақат” дейді? – деп сұрады.
– Неге болушы еді? Түсі қара болған соң “қарақат” дейді, – деді анасы.
– Білем ғой… “Қара” деген – қара. Ал “қат” деген не?
– “Қат” деген бе? Ол “жидек” деген сөз. Ұмытылған көне сөз. Бізге туысқан кейбір халықтар, мысалы, алтайлықтар “жидекті” әлі күнге дейін “қат” дейді.
– Шынымен-ақ, қарақат – қара жидек қой. Енді бәрін түсіндім, – деді Айжан.
Сөйтті де, анасына қарақаттың шырыны жұққан қолын көрсетіп:
– Жо-оқ, бұл қаракөк жидек екен. Көрмейсіз бе, қолым көкпең бек болып кетті, – деп күліп жіберді.