Мағжан ЖҰМАБАЕВ
Қараңғы, дауылды түн сар далада
Патшалық құрған өлім айналада.
Шыраққа қолымдағы от тұтаттым,
Үмітпен бір азырақ деп: “Жана ма?”
Тұрса да қара бұлттар көктен төніп,
Соқса да жел долданып, өршеленіп,
Мың шүкір, әлсіз қолда әлсіз шырақ
Жылтырап жанған боп тұр, қалмай сөніп.
Бұйырса, шырақ сөнбес, ұзақ жанар,
Жарығы болмаса да жан таң қалар.
Сәулелі аспанда алтын, күміс нұрлы
Айбынды Күн мен Айға дәл пара-пар.
Менсінбес жөпшендіні көп маңғаздар,
Тең таппай кекеп, мұқар сансыз паңдар.
Қайрылып қарамасын, “қап!” демеймін,
Табылар шыраққа көз салар жандар.