Soltüstık Казахстан
Зейнет демалысына шыққан кезім еді. Бір күні үй телефоны шыр ете қалды. Труб-каны көтеріп едім, арғы жағынан жас адамның: “Сәлеметсіз бе”, – деген биязы үні естілді. Өзін Оксанамын деп таныстырғаннан кейін менімен кездескісі келетінін айтты. Сөйтіп, көп ұзамай екеуміз уәделескен уақытта кездестік.
Оксана жұбайы Азаматпен бірге 2008 жылы осы ауылға Астанадан көшіп келген екен. “Сізден екі қызымды қазақ тіліне үйретуіңізді сұрағалы келдім”, – деді ол сөз арасында. Кім өз ұлтын, ана тілін қадір тұтпайды?! Өзге ұлттың өкілі бола тұра Оксананың қазақ тіліне деген қызығушылығын көргенде ішім жылып қалды. Сондықтан да көп ойланбастан, оған көмектесуге дайын екенімді айттым.
Қазаққа тұрмысқа шыққан, салт-дәстүрімізді тереңірек білгісі келіп отырған келіншекті әңгімеге тарттым. Ол да өзі туралы айтудан тартынған жоқ. Балалық шағы ерке Есілдің жағасында өтіпті. Мектепте үздік оқыған ол 2001 жылы Тұрар Рысқұлов атындағы экономикалық университеттің әлемдік экономика факультетіне оқуға түсіп, оны 2005 жылы бітіріп шыққан. Отағасы Азамат Мұхамадиевпен 2001 жылы танысады. Білім алуға Астанаға солтүстіктен келген Азамат қарапайым қызды бір көргеннен ұнатып қалады. Содан төрт жыл бойы жұптары жазылмай бірге жүреді. Бір-бірінің сырларына қанық болған жастар ақыры үйленуге бел буады. Бірақ екі жақтың да ата-аналары келісімдерін бере қоймайды. Ақыры не керек, жастар жеңеді, екі сүйген жүрек қосылып, шаңырақ көтереді.
Оксана қазақ отбасысына келін болып түскеннен кейін өзіне көп жауапкершілік алатынын түсінеді. Қазақтың дінін, тілін құрметтеп, салт-дәстүрді сақтауға бекінеді. Балаларына қазақ тілін үйретуге құлшынысының бір сыры да осында екен.
Бүгінде Азамат пен Оксана Прибрежное ауылында тұрып жатыр. Олар ата-аналарының көмегімен өздеріне қолайлы екі қабатты үй салып алды. Осында Найля, Бэлла есімді қыздары өмірге келді. Бүгінгі таңда олар – мектеп оқушылары. Қыздарына бас-көз бола білген анасы оларды қазақ мектебіне берумен ғана шектелмей, оқушылардың күнделікті сабақтарын қадағалап, керек кезде көмектесіп отырады. Және өзі де осылай мемлекеттік тілді жетік меңгеріп алуды мақсат етіп отыр.
– Ата-енеміз Белоградовка ауылында тұрады, балаларды жаз айында сонда апарамыз. Ауылды жерде қазақшаға тез үйреніп кетеді ғой. Оның үстіне атасы мен әжесі де балалармен тек қазақша сөйлеседі, – деп ағынан жарылды Оксана.
Алдымда отырған жап-жас келіншектің бойынан қайтсем қазақ тілін тез үйренем деген мақсат байқалып тұрғандай. Әңгімелесіп отырып: “Сіз әсем Астананың тұрғыны едіңіз, қалайша ол жақты қиып кеттіңіз?” – дедім. “Әрине, елорданы сүйемін, оның әсем жерлеріне қанша қарасаң да көзің тоймайды ғой. Туып-өскен жер баршаға қымбат, бірақ жүрек қалауы осылай болды. Қазір жұбайым екеуміз бала-шағамызды ата-енеміздің жанында тәрбиелеп жүрміз, түсіне білген адам үшін бұл да бір үлкен бақыт қой. Ендігі мақсатым – қос қарлығашымды қазақы болмысқа, салт-дәстүрге баулып өсіру”.
Осы бір елгезек жанның жүріс-тұрысы, сөзі маған көп ой салды. Қазақтың келіндерінің бәрі осындай болса ғой деп ойладым. Кішкентай ғана жүректерге жол тауып, тіл мәртебесін көтеруге өзіндік үлесін көтеріп жүрген қазақ келініне: “Жарайсың, Оксана!” дегің-ақ келеді.
Зейнеп ҚАБДОЛЛАҚЫЗЫ,
Прибрежное ауылы,
Қызылжар ауданы.