Біздің оқырмандарымызға Бағира Рсаеваның есімі жақсы таныс. Ол – ғасырлық тарихы бар облыстық “Soltústik Qazaqstan” газетінің тұрақты авторларының бірі. Жамбыл ауданындағы Үлгі ауылында дүниеге келген Бағира Рсаеваның қоғамдағы өзекті мәселелер, ұрпақ болашағы, ұлттық құндылықтар тақырыбындағы мақалалары өткен ғасырдың сексенінші жылдарынан бастап бүгінге дейін басылымымызда үзбей жарияланып келеді. Бүгін назарларыңызға алтын бесік саналатын ауыл адамдарының сағынышы, қарапайым тіршілігі арқау болған “Сағыныш” әңгімесін ұсынып отырмыз.
Тұрсын телефон шылдырынан оянып кетті. Безілдеп жатқан қара телефон тұтқасын өзінен басқа көтерер ешкім жоқ. “Әйтеуір тыныштық болғай, таңертеңгі уақытта хабарласып жатқан кім болды екен?”, – деді ішінен.
– Алло?
– Әке, мен ғой. Бүгін қолым бос. Елге апарып келейін.
– Саян, сен бе едің? Ертелеткеніңе қарағанда уақытың тығыз секілді ме, қалай?
– Сіздің өтінішіңізді орындаудың сәті бүгін түсіп тұрған сияқты. Апам әлі оянбаған болар. Нөмірлеріңізді теріп, хабарласа алмай отырғаныма жарты сағат болды.
– Қайни, түс көріп жатқан болар. Ал менің кейінгі кезде көзім ілінбей жүр. Құс ұйқы. Бүгін, тіпті, түннің ортасына дейін кірпіктерімді айқастыра алсамшы. Болмағаннан кейін дәрі іштім. Енді ұйықтап кеткенде сен хабарласып тұрсың.
– Қай кезде келейін?
– Өзің біл. Жағдайыңа қарай көрсеңші.
Тұрсынның қалаға көшіп келгеніне біршама уақыт болған. Алайда, жерсіне алар емес. Қайни болса, тез үйреніп кетті. Тіпті, оның ауылды есіне алғысы да жоқ. Екі бөлмелі жарық, жайлы пәтерде тұрып жатыр. Ауылдағыдай от жақпайсың, су тасымайсың. Мал жайлау керек деп бас ауыртпайсың. Бәрі дайын. Тек солардың төлемақысын уақытында беріп тұрсаң болғаны. Жердің жұмағы деген осындай-ақ болар. Әйтсе де, ауылға жетпейді.
“Ауыл – алтын бесік”. Дана халқымыз қалай тауып айтқан? Ауылдың қадірін ортаңнан алыстағанда біледі екенсің. “Базардан қайтып келе жатқан” шақта қайда бармақ? Тас қабырғаның төрт бұрышына жіпсіз байланбақ па? Мектептің ендігі жайы не болмақ? – деп білім ошағының тағдырына алаңдаушылар да табылды. Тұрсын оқу орнының қожайыны емес. Әйтсе де, оның тұралап қалмауына сіңірген еңбегі біршама. Педагогтік біліммен жерде қалған жоқ. Балалары да өзінің жолын жалғастырып келеді. Оларды тарыдай шашыратпады. Қолында ұстады.
Мақаланың толық нұсқасын газетіміздің 2019 жылғы 15 тамыздағы №94 санынан оқи аласыздар.