Soltüstık Казахстан
Тоқсаныншы жылдардағы тоқырауда төзімділік танытып, қиын сәттерден сүрінбей өткен ауылдардың қазіргі ахуалы көпшіліктің көңілін нұрландырып, ертеңгі күнге деген сеніміне сәуле түсіргендей. Бүгін сондай елді мекендердің бірі – Ақжарқын ауылы туралы сөз қозғамақпын. Отыз жыл ішінде таршылықты да, баршылықты да көрдік қой. Ауылымыздың түтінінің түзу ұшып тұрғаны туған жерін жан-тәнімен сүйетін ауыл тұрғындары мен бас көтерер азаматтардың бірлесе қимылдаған іс-әрекеттерінің нәтижесі деп білеміз.
Бір сәт кейінге көз жіберіп көрейікші. Ақжарқын ауылы тың игеру жылдарында құрылған, яғни 1954 жылдың көктемінде жазық далаға болашақ кеңшардың атауы жазылған тақтай қағылып, үйлердің іргетасы қалана бастайды. Қызылту даласынан (қазіргі Уәлиханов ауданы) Алабота ауылына дейін созылып жатқан жазық даланың ортасында қазақтар көшіп-қонып жүргенімен, үй салынбаған еді. Қазақстанға комсомолдық жолдамамен тың игеру мақсатында келген жастар жаңа ауылдың іргесін қалауға кіріседі.
Тың игерушілердің үлкен тобы Ленинград пен Одессадан келген болатын. Біздің ауылдың алғашқы құрлысшылары 375 адамнан құралып, оларды кеңшардың бас инженері Иван Семенович Тимошенко басқарған. Ауылымыз Нева жағалауындағы қаланың құрметіне Ленинград деп аталады, кейін ұзақ уақыт Совхозное деп келдік.
Тың жерлер игеріліп қана қоймай, қысқа мерзімде көптеген үйлер, асхана, мәдениет ошағы салынды. Құрылыс бригадасын В.Зайцев, М. Полтавцев, В. Мазин, И.Деминдер басқарыпты. Алғашында 28 үй салынған. 1961 жылы дүкеннің құрылысы басталып, кейін қонақүй салынды.
Содан бері 68 жыл өтіпті. Осы жылдар аралығында елде болған жағдай Ақжарқын ауылын да айналып өткен жоқ. Тоқырау жылдары ауылдар тарап, күллі ауыл-аймақтың тірлігіне тірек болған күнкөріс көзі – төрт түлік ұстағанның қолында, тістегеннің ауызында кетті. Техника да талан-таражға түсті. Қиындық атаулы жан-жақтан қаумалап, айналадағы мал өрісінің өзі қаңырап иесіз қалған ауыл кейпін кім ұмыта қойды дейсіз? Жарығы жоқ, тас қараңғы болып тұратын ауылдың түнгі көшелерінің меңіреу тыныштығы да тым қорқынышты еді-ау. Кешеге дейін жанымыз бен малымызға қажет суды тасып пайдаланып келгендігіміз тағы бар. Айта берсек, өткен қиындықтың бәрі күні кешегідей есімізде.
Бүгін ше, бүгін сол ауылымыздың ажары кіріп келеді. Ауыл тұрғындарының тұрмысын түзеу мақсатындағы “Ақбұлақ” бағдарламасының арқасында әр үйдің ауласына дейін тазасу жеткізіліп, тұрғындарды қуанышқа кенелтті. Ауылға кірберіс пен ауыл ішіндегі жолдардың да бірте-бірте күрделі жөндеуден өте бастауы көз алдымызда жүргізілген игі істің бірі болғаны баршаға аян.
Уақыт өте келе өрісі малға толған ауылымыздың бұрынғы “Совхозное” атауының “Ақжарқын” болып қазақылануының өзі тұрғылықты халықтың тұрмысында ғана емес, санасында да серпіліс болғанын аңғартқандай. Ауылымызда жүргізілген абаттандыру жұмыстары, халық күнделікті қажетін таба алатын дүкендердің бой көтеруі, күрделі жөндеуден кейін қызметін жалғастырған Мәдениет үйі, тіпті көше-көшенің бойындағы жарық шамдары көшелерімізді нұрландыра түскендей.
Ауылдың болашаққа беттеген көші де жүре-жүре дұрысталып, өткен жылы интернет желісімен қамтылып, жастар үшін спорттық жасыл алаң да салынды. Ауылдық кітапхана мен мектеп кітапханасының қызметі де жастар мен ересектер үшін руханияттың қайнар көзі саналады. Ауыл кітапханасының қорында 6960 кітап болса, мектеп кітапханасында олардың саны – 4662. Жыл сайын жаңа шыққан көркем әдебиетпен толығып отыратын қос кітапхананың есігі ауыл тұрғындары үшін әркез ашық. Сондай-ақ медициналық пункт те өз қызметін үздіксіз атқаруда. Ауыл тұрғындарына алғашқы медициналық көмек көрсету жүйелі жолға қойылған.
Ауылымызда өз кәсібін дөңгелетіп, ел алғысын арқалап жүрген Медет Көкешев ауыл тұрғындары үшін мешіттің іргетасын қалап, жаңа үлгідегі шағын маркет салды. Дүкеннің де ашылу сәті таяу күндерде өтеді деп күтілуде. Осындай игі істер нәтижесінде жан-жаққа қиын кезеңде үдере көшкен тұрғындардың орны толып, биылғы жылы ауылымызға оңтүстік өңірден ағайындардың келуі көңілге зор үміт сыйлағандай.
Дегенмен ауылымызда әттеген-ай дейтін тұстар да жоқ емес. Көптеген елді мекендер тұрғындарының басты мәселесіне айналған, бізді де мазалап отырған жайт – төрт түлікке арналған жайылым жердің жетіспеушілігі, жазық далада мал суаруға арналған арнайы тоғанның жоқтығы да біздің ауылдың көкейкесті мәселесінің бірі болып отыр. Уақыт өте келе, бұл мәселелер де өз шешімін табар деген үмітіміз де жоқ емес.
Әрине, мұның бәрі біздің бүгінімізге арналып, балаларымыздың ертеңі үшін жасалынып жатқан жұмыстар екені сөзсіз. Бар қазақтың бесігі саналатын ауылымыздың ажарлана түсуі еліміздің жарқын болашағына деген сенімді нығайта түскендей. Ауылымыздың ажары артып, базары молая берсін дегім келеді.
Алмагүл МАНАП,
Ақжарқын ауылының тұрғыны