«Soltüstık Qazaqstan»

PDF

МЕНІҢ ӘЖЕМ – ЕҢ ЖАҚСЫ АДАМ

Soltüstık Казахстан

 Kyzylzhar_akparat@mail.ru

“Қарты бар үйдің – қазынасы бар” деген рас. Менің әжем отбасымыздың ғана емес, әулетіміздің ұйытқысы. Ақыл-парасатымен ауылдастары арасында “Әйшә апай” атанған ардақтымды мақтан етемін.

Әжем Нұрғайша Халыққызы Ресейдің Омбы өңірінде дүниеге келген. Атамыз Асқар Шайдин екеуі 1961 жылы отбасын құрып, жарты ғасыр бірге тату-тәтті өмір сүрді. Ата-әжеміз сегіз бала өсіріп, ұлда­рын – ұяға, қыздарын қияға қондыр­ды. Екеуі ұрпақ тәрбиелей жүріп, еңбектен де қол үзген емес.

Нұрғайша әжем бүгінде ұл-қыздарынан тараған 23 немере мен 20 шөбере сүйіп, кіші ұлы, менің әкем Қамбардың қолында тұрып жатыр. Мен әжемнің тәрбиесінде, қамқор­лы­ғында өсіп келемін. Есей­ген са­йын әжемнің айтқан әр сөзін, ақы­лын санама түюге тырысамын. Көп­ті көрген жан тағылымды әңгіме­лер­­ді жиі айтады. тәуелсіздіктің тал­бесігінде өмір сүріп жатқан біз аға буын өкілдерінің көрген қилы қиын­дықтарын ертегі сияқты қа­был­дай­тынымыз рас. Кейде, тіпті іштей қа­былдамай жатамыз. Әке-шешеден ерте айырылған әжем өмірдің ауыр соқпағын көрген. Елдегі ауыр тұр­мыс, Ұлы Отан со­ғы­сы мен одан ке­йінгі жылдардағы қиындықтар әжемнің балдаурен шағының ба­қыт­ты сәттерін талай ұрлады. Қан­ша қиындық көрсе де, ол тағдырына өкпе айту дегенді білмеді. Аузынан шүкіршілігі түс­пей­тін әжемнің қай­раттылығына таңғаламын.

Әжем 13 жастан бастап той-то­малақтарда ән айтыпты. Облыс­тың энциклопедиялық зерттеуінде “Нұрғайша Халыққызы – қазақтың отбасылық әдеп-ғұрпына байла­нысты айтылатын жоқтау, сыңсу ән­де­рін және халық ауыз әдебиетінің дидактикалық қысқа жанрлары жұмбақ, жаңылтпаш, тақпақ айту дәстүрін жалғастырушы”, – деген анықтама бар.

Ұстазым Айман Атымтайқызы әжемнің жастау кезінде пісірген тағамдарының дәміне әлі күнге дейін тамсанады. Әжемнің жасаған наурыз көжесін ерекше мақтайды, оның ұлттық өнер туралы айтқан әңгімесін жалықпай тыңдайтында­рын да еске алады.

Мектепте, сыныптастарымның ортасында әжем туралы жылы сөздер естіген кезде, төбем көкке бір елі жетпей қалғандай күй кеше­мін. Бүгінде ауылдың ең үлкені ме­нің әжем. Оны жұрт ерекше сый­лайды. Мектепте қандай да бір ша­ралар ұйымдастырылса, әжем төр­ден табылады.

Әжемнің немере-шөбереге де­ген махаббаты ерекше ыстық. Әр сөзін елжірей айтқан кезде бала жү­регіңді шаттыққа бөлейді. Ол ма­хаб­батын әр баласына, әр немере­сіне, әр шөбересіне үлкен сүйіспен­шілікпен жеткізеді. Өзімнің осындай адамнан тәрбие алып, ержетіп жатқанымды бақыт санаймын.

Бір күні әжем жанына шақырып алып менің маңдайымнан құшыр­ла­на сүйді. Содан кейін оң жақ тұ­сына отырғызып: “Сен де бойжет­тің. Бірер жылдан соң тұрмыс құра­сың. Қазақ қыз баланың тәрбиесіне ерекше мән берген. Етек-жеңіңді жинап жүр. Тәрбиең сөйлеген сө­зіңнен, әр басқан қадамыңнан кө­рініп тұрсын. Қазақтың қызы деген атқа лайық болу үшін инабатты, кішіпейіл, биязы болу жеткілікті”, – деп ақылын айтты. Мен әжемнің осы сөздеріне ешқашан қиянат жасағым келмейді.

Мөлдір АСҚАР,

Жамбыл ауылының тұрғыны.

Уәлиханов ауданы.

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:

Share on facebook
Facebook
Share on telegram
Telegram
Share on whatsapp
WhatsApp