Soltüstık Казахстан
Бәріміздің алтын қазығымыз – ауылымыз. Ауылдан түлеп ұшқан жастардың білім мен тәжірибе жинағаннан кейін туған елге барып еңбек етуі ұлтымыздың бойында әлі де ауылға деген ерекше сезімнің барын көрсетеді. Бүгінде мен де сондай жастардың қатарын толықтырып, Мамлют ауданындағы Бостандық орта мектебінде жұмыс істеп келемін. Соңғы бірнеше жылда туған жерге табан тіреп, оқушыларға қазақ тілі мен әдебиетінен сабақ берудемін. Сонымен қатар директордың оқу-тәрбие ісі жөніндегі орынбасарымын.
Өзім ұстаздық жолға орта жолдан қосылғандардың қатарынан емеспін. Бұл таңдауыма, алдымен, отбасым себеп болды. Анам – бастауыш сынып, әкем қазақ тілі мен әдебиеті пәндерінің мұғалімі болған, аға-жеңгелерім де осы мамандық бойынша еңбек етіп келеді. Соларға қарап мен де бой түзеп, өз жолымды оқушы кезімнен бағамдадым. Балаға тәлім беретін адам өзі де жан-жақты, терең білімді болуы керек. Мен елордадағы ең ірі оқу орындарының бірінде білім алдым. Кейін магистратураны тамамдадым. Мектепке жұмысқа орналасқанға дейін Қызылжар ауданының Жастар ресурстық орталығында директор болдым. Онда да біраз мәселеге қанығып, оң шешілуіне әрекет еттім. Бірқатар шаралар өткізуге атсалыстым. Одан әрі оқуымды аяқтап, қолыма диплом алғаннан кейін, өз мамандығым бойынша еңбек өтілімді бастадым. Туған жерге келгенде маған “Дипломмен – ауылға!” бағдарламасы аясында көмек көрсетілді. Меніңше, алдына мақсат қойып, жұмыс істеймін деген адамға ауылдың кем тұстары еш кедергі бола алмайды. Керісінше, жастар шыңдалып, тәжірибе жинау үшін елді мекендерге барып, жаңа жағдайларға бой үйреткені дұрыс. Нағыз майталман мамандар осылай қалыптасады.
Қазіргі ауылдардың қиын жағдайды бастан өткеріп отырғаны менің де жаныма батады. Көп елді мекендердегі мектептердің есігіне қара құлып салынған. Білім ошағы болмаған соң, ондағы жұрт та тарай бастайды. Аты өңір жұртына бұрыннан мәлім Бостандық орта мектебінің бүгінгі таңдағы жағдайы мәз емес. Тарихы терең, талай өнер-спорт тарландарын шығарып, үнемі білімнің биік шыңына ұмтылып жүретін білім ордасында оқушы тапшылығы анық байқалады. Оқушының азаюының басты себебі – ауылдағы жұмыссыздық. Ауыл тұрғындары екі қолға бір күрек таба алмай қалаға қоныс аударуда.
Осы қиындықтарға қарамастан әріптестерім қол қусырып отырмай, сапалы білім беріп, саналы азамат тәрбиелеуге барын салуда. Оған – оқушыларымыздың жеткен жетістіктері дәлел. Мәселен, өзім баптап топқа қосқан өнерпаздар биыл біраз табыстарға жетті. “Зерде” ғылыми жобалар сайысының аудандық кезеңінде оқушыларым І, ІІІ орындарға ие болды. Абай, Мағжан, Қожаберген оқуларында топ жарған оқушылардың талабы сүйсінтеді. Биылғы жылдан бастап айтыста да бақ сынап жатырмыз, алдағы уақытта жетіліп, буынымызды қатайтып, кіл мықтылар қатарынан көрінеміз деген үміт бар. Жырлары “Қызылжар ақындарының антологиясына” енген жас ақын Ақжол Садыржан да болашағынан зор үміт күттіреді. Оқушыларымды қандай сайыстар бар, соның бәріне сапалы дайындауға тырысамын. Бұл жетістіктер – аз ғана уақыттың жемісі, егер оқушыларда ынта-жігер болса, әлі талай асуларды аламыз деп сенемін.
Бүгінде өзім сияқты елді мекендерге көшіп, сондағы елдің керегіне жарап, тер төгіп жүргендерді көргенде қуанамын. Алайда көп замандастарымыз әлі де қаланы қия алмай жүр. Осы себептен ауылдағы еңбекке жарамды кейінгі буын өкілдерінің үлесі азайған.
Жастар жұмысқа орналасуы үшін бірінші кезекте жағдайлары керемет болғанын қалайды. Мемлекеттен жайлы жағдай, жоғары жалақы күтеді. Өкінішке қарай, кейбір жастардың ауыл туралы түсініктері әлі бұрынғыша. Ауылда тұру өркениеттен тыс қалу дегенді білдірмеу керек. Біздің ауылда мен жұмысқа келген жылы байланыс жүйесі жоқ еді, жол болмады. Одан сағымыз сынып, еңсеміз түскен жоқ, себебі біздің ауылға келгендегі мақсатымыз – шәкірт тәрбиелеу.
Ауыл – біздің темірқазығымыз. Жұрты ғана қалмауы үшін бәріміз еңбектенуіміз керек. Болашағын елді мекенмен байланыстыруды көздеген жастарға мемлекет тарапынан көрсетіліп жатқан қолдау аз емес. Соны дұрыс пайдалану керек.
Санжар САБЫР,
Бостандық орта мектебінің мұғалімі.
Мамлют ауданы.