ЖАПОНИЯНЫҢ ЖЕЛПУІШІ
Халқымыздың сыршыл ақыны Тұманбай Молдағалиевтың бірде Жапония еліне жолы түсіпті. Сол сапарынан Тұмекең әйеліне сыйлыққа әсем безендірілген, әлеміштеп боялған желпуіш ала келеді.
– Тұмаш, Жапониядан әкелген әлгі желпуішіңді сындырып алдым, – дейді бірде әйелі.
– Сынып қалғаны қалай? – дейді Тұмекең таңданып.
– Білмеймін… Әйтеуір сынды да қалды.
– Жапондар сынатын дүние жасамаушы еді ғой. Сен онымен қате желпіген шығарсың?
– Қате емес, кәдімгідей былай желпідім, – деп әйелі алақанымен желпіп көрсетеді.
Сонда Тұмекең мырс етіп:
– Жапонияның желпуішімен олай желпімейді. Желпуішті ұстап тұрып, басты шайқайды, – деген екен.
“Профессордың баласы емеспін ғой”
Профессор Ахмет Жұбанов пианинода бір шығарманы ойнап отырса қызы Ғазиза:
– Осы бір тұстағы нотаны ылғи қате аласыз, – депті. Сонда Ахаң пианино ойнауды тоқтатып, қызына бұрылып:
– Қызым-ау, мен сен сияқты профессордың баласы емеспін ғой! – деген екен.
Академиктің жауабы
Академик Ахмет Жұбанов кезекті бір кітабының қолжазбасын “Жазушы” баспасына тапсырады. Арада біраз күн өткенде автор баспаға келіп, кітабының редакторынан:
– Қарағым, қолжазбамды оқыдың ба? – деп сұрайды. Сонда аңқау редактор:
– Япырмай, Ақа, өте сауатты екенсіз, үтір-нүктесіне дейін өз орнында! – депті. Ақаң бұл сөзге болмашы ғана жымиып:
– Қайдан білейін, қарағым, осы жұрт мені академик деп жүр ғой, – деген екен.
Оралхан ДӘУІТ.
Өтірік өрге баспайды
“Soltústik Qazaqstan” газетінің редакциясында әр жылдары Нұрлан деген аттас жігіттер қызмет істеді. Бірі – Әлібаев, екіншісі – Қасымов. Бірде жұмысқа себепсіз келмей қойған Нұрлан Әлібаевтың тәртібі алқа отырысында талқыланатын болды. Отырыс басталар шақ жақындағанда жанын қоярға жер таппай әрі-бері жүрген әріптесіміз:
– Осындайда соғыс та басталып кетпейді екен, – деп бәрімізді күлдірген еді.
Ал екінші Нұрланның қылығы тіпті қызық. Ол бірде ауыл жақтан келген достарымен демалуды ұйғарады. Үйінде әке-шешесі, зайыбы, қызы бар. Жол жүретінін оларға айтайын десе үйіндегілер жібермеуі мүмкін. Неде болса, бір амалын ойластырады. Сөйтіп, хат жазып, редакцияның жүргізушісінен беріп жібереді. Хатында: “Мені Вьетнамға соғысқа жіберіп жатыр. Әскери комиссариат бізді жолға алып шықты, бағытымыз Смирново кенті, сол жерден пойызға отырғызбақ” – деп жазады.Үйіндегілер бұған не сенерін, не сенбесін білмей, аң-таң болады. Бұл, шынында да, Америка мен Вьетнам арасында соғыс жүріп жатқан кез болатын.
Нұрланның әкесі күнде Қызылжардағы мешітке түскі намазға келетін. Бір күні келініне:
– Келін, шырағым, мен бүгін көшеде редакцияның жігіттерін көрдім. Соғысқа жастарды алмай, жасы үлкен Нұрланды неге жіберді екен, соны біліп келші, – дейді.
Сөйтіп, зайыбы Кәмиза Нұрланның қулығын әшкере қылды.
Амандық ЖАНТЕМІРОВ.