Патша нөкерлерімен бірге серуенге шыққанда жер өңдеп жүрген егіншіні кездестіреді. Тырбанып еңбектеніп жатқан қарапайым адам патшаның көңілінен шығып, онымен сөйлесуге ықыласы ауады. Бірнеше сауалдан кейін патша егістіктің бұл адамдікі емес екенін, күніне 15 теңге үшін жалданып еңбек ететінін ұғады. Патша жалақысының аздығына қайран қалады. Себебі, патша сарайының бір күндік шығыны жүздеген алтынға бағаланатын еді. Шаруа патшаның таңғалғанына қарап:
– Бұл ақша қанағатшыл адамға, тіпті, көп те болады. Мен ақшамды үшке бөлемін. Бір бөлігімен өмір сүремін. Бір бөлігімен қарызымды өтеймін. Бір бөлігін біріктіріп, қор жинаймын, – дейді. Патша бұл жұмбаққа ұқсаған сөздерден еш нәрсе түсінбейді. Ақкөңіл диқан күлімсіреп:
– Ақшаның бір бөлігімен қарызымды қайтарамын дегенімде мынаны айтпақшы болдым: бала кезде үлкен қамқорлық көрсеткен әкем мен шешем ғой, ақшамның бір бөлігін соларға беремін. Ақшамды қор ретінде жинаймын дегенім: бұл ақшамның бір бөлігін балаларымның біліміне төлеймін. Менің қолым, аяғым жұмыстан қалған жағдайда олар маған көмектеседі деп үміттенемін. Қалған ақшамды өзімнің мұқтаждарыма жұмсаймын, – дейді.
Патша қарапайым адамның бұл әрекетіне риза болады. Намысты шаруаның балаларының біліміне төлейтін ақшаны өз мойнына алады. Балалары да ержеткен соң ата-анасына, халқына да қолдарынан келген көмектерін аямай көрсетіпті деседі.