Университет қабырғасынан шығып, міне, маман атандық. Журналист болғандықтан түрлі адамдармен кездесіп, олардың өмірлерінде орын алған қызық оқиғаларды тыңдап, әсер алып қаламыз. Соны оқырманға жеткізбей, сырласпай қалу мүмкін емес. Жанар атты келіншек былай деп сыр шертеді.
“Біз шағын ауылда көрші тұрдық. Бірге өстік, бірге ойнадық. Ол менен екі жас үлкен еді. Әке-шешесі елге сыйлы адамдар болатын. Ата-анамыздың мінездерінде ұқсастық көп, өзара тату көршілер ғой. Мерекелерде екі үйдің адамдары біріккенде: “Біз құда боламыз, қыз береміз, не қыз алысамыз”, – деп айтып отыратындарын бірнеше рет естідім.
Осылай біраз жылдар өтті. Ол мектеп бітіріп, оқуға түсу үшін қалаға кетті. Қысқы, жазғы демалысқа келгенде үлкен қара көздері маған мейірлене қадалып, сағынғанын жеткізгендей болатын. Қыз сезімтал дейді ғой, оның маған ғашық екенін о бастан түсінген едім. Екеуміздің арамызға еш нәрсе бөгет болған жоқ сияқты. Бірақ неге екенін білмеймін, ол маған сезімін ашып айтпады.
Уақыт зырғып өтіп жатты. Енді мен де – студентпін. Басқа орта. Маған көңілдерін білдіріп, сөз айтушылар көп. Бірақ менің ойлайтыным – әлі де сол бір жігіт. Алайда, қанша күтсем де, ол асықпады. “Сені сүйем!” деген сөзін естуге зар болдым. Не керек, ақыры мен өмір заңына бағынып, тұрмысқа шығып кеттім. Бірақ менің оған деген сезімім, керісінше, жылдар өткен сайын күшейе түсті, тек онымен бірге болуды армандадым. Бірде ауылдағы ғашығымның үйленіп кеткенін естігенде, қатты қапаландым. Өзімді кінәлі сезіндім. Күтіп жүре бермей, бірінші қадамды өзім жасасам да болар еді ғой.
Кейін оның ажырасып кеткенін естідім. Қазір жасым қырық алтыда, әлі оған деген сезімім суи қойған жоқ. Алғашқы махаббат мәңгілік екен. Сіңлілеріме айтарым, махаббаттарыңды аялап, сүйгендеріңді бағалай біліңдер”, – деп сөзін аяқтаған Жанардың көзінен мөлдіреген жас көрінді.
Индира ЕРКЕБҰЛАН.