Soltüstık Казахстан
Тоқтар ЗІКІРИН,
Қазақстан Жазушылар
одағының мүшесі.
Сезім селін көл етіп жаңбырлаған,
Ақындықты сыйлапты тағдыр маған.
Күндеріме ризамын кірпік ілмей,
Түнді өткізіп, қаншама таңды ұрлаған.
Ой-қиялдың көп жүздім айдынында,
Батпай аман, әйтеуір, қайғы-мұңға.
Шаттық дәурен, бірақ та қайдан болсын,
Жетім өскен шұрқырап тай-құлында?!
Айта берсе, жүректің жарасы мың,
Әкенің ұлдан жалғыз баласымын.
Қатал өмір жылата алмады ғой,
Жастай құрғап қалғасын қарашығым…
Анам болды періштем, пірім менің,
Жетімдігім содан да білінбедің.
Жыртық үйде жүрекке жылу барын,
Ұға алады дейсің-ау бүгінде кім?!
Түсе бермес тірлік-ай еске күнде,
Мұнар бұлттай басымнан көшкені ме?
Анам ылғи мұңлы бір ән салатын,
Қыстың ұзақ көңілсіз кештерінде.
Кейін білдім, көбі оның дастан екен,
Жан ауыртқан аяныш жасқа бөтен.
Анам менің осылай жүрегімде,
Жыр бұлақтың қайнарын ашқан екен.
Қандай өзің мықты едің, темірмісің,
Ауырсынбай көңіл шер шөгіндісін?!
Жүрегіме құйғаның жырдан сәуле,
Анашым-ау, алдымен сенің күшің!