Soltüstık Казахстан
Қазір жаһандану заманы. Адамдар қалаған, қызыққан дүниесіне еш қиындықсыз қол жеткізе алады. Дегенмен енді ғана қанатын жайып, көкке құлаш сермеген Қазақстан сияқты жас мемлекет үшін бұл бір қиын кезең, ауыр жол. Неге? Өйткені бізде еліктеушілік басым. Бір елдің қаңсығын таңсық көреміз. Әлемдегі озық жетістіктерге қызығу, тәжірибе жинау қажет-ақ. Бірақ әр нәрсенің шегі болады.
Озық технологияны игеремін деп жаңашылдыққа бой алдырған жастар өзінің ұлттық құндылықтарын аяқ асты етуде. Ғылым мен техниканы меңгеремін деп жүріп, өз тілін үйренуге ынтасы болмай қалса, міне, сол қауіп. Мәселен, университетте оқитын кейбір замандастарым өз ана тілінде сөйлеуге шорқақ. Көп тіл білу – заман талабы. Бірақ өзге тілдің бәрін білсек те, өз тілімізді құрметтеу керек екенін естен шығармаған жөн.
Онсыз да ана тіліміздің көсегесі көгеріп тұрғаны шамалы. Алдымен техниканың тілін түсініп, сосын өз құндылықтарымызды паш етеміз десек кеш қаламыз. Ол кезде ана тіліміз құрдымға кетуі мүмкін. Тіл – ұлттың тұғыры, рухы мен намысы. Қазақ ұлтының кешегісі мен бүгіні, бүгіні мен болашағының арасын жалғап тұратын еспелі арқан.
Тіл атүсті қарайтын мәселе емес. Бұл орайда, Алаш қайраткері Ахмет Байтұрсынұлының: “Егер де біз қазақ деген ұлт болып тұруды тілесек, қарнымыз ашпас қамын ойлағандай тіліміздің де сақталу қамын қатар ойлаумыз керек”, – деген сөзі ойға оралады. Сондықтан елдің болашағын ойласақ, тілді қадірлеу керек. Бүгінде бесік тәрбиесі дейтін ұғымды кейбір жас ата-аналар біле бермейді. Ана тілдің бастауы – бесік жыры. Бесік жырын тыңдап өскен баланың ана тіліне деген сүйіспеншілігі зор болары анық.
Сержан НҰРДОЛҚЫНҰЛЫ.
М.Қозыбаев атындағы СҚУ-дің 2-курс студенті.